Item: سودابه برمکی
Rating: 5
Author: kamran

Soudabeh barmaki

سودابه برمکی
شاعر و ترانه‌سرا
کارشناس آموزش زبان انگلیسی
متولد شهریور 1363
کتاب: دفتر دود

Soudabeh2

یخ بسته روی شانه‌ی از دست خالی‌اش
دو لوله‌ی خمیده‌ که خالی‌ست از فشنگ
نزدیک بازوی چپ او تیر می‌کشد
چیزی‌ نه مثل قلب که حجمی شبیه سنگ

خوش‌دارد از تو پرت شود سمت دیگری
بیمار نیش عقربه از پشت لحظه‌ها
زل می‌زند به ساعت روی مچش، تو هم
ثابت نگه ندار به او چشم‌هات را

باید اجازه داشته باشد نفس… نفس
از مسخِ شوکّ این‌همه خواهش رها شود
در چاهِ منجمد‌شده‌ی قرن‌ها سکوت
با هضمِ ‘ها’یِ ‘عاشقت‌هستم’ صدا شود

اصرار می‌کنی به تو نزدیک…، صبر کن
گاهی برای فاصله آغوش چاره نیست
او سعی می‌کند که فراموش…
هیچ چیز
ویران‌کننده‌ تر
از
زخمِ
دوباره
نیست

در انعکاس حافظه، آئینه‌خانه‌‌ای
از خُرده‌های خاطره تکرار می‌‌‌کند
با انهدامِ تک‌تک‌شان صد هزارتو
می‌سازد و نساخته انکار می‌‌کند

لبخند می‌زنی که ‘تو آئینه‌ی منی’
او سال‌هاست دورِ خودش تار می‌تند
از او چگونه حجمِ تو را درمیاوری؟!
شک می‌کند به خود، به تو لبخند می‌زند

وقتی تنَش پُر از عدم اعتمادهاست
چیزی نمانده‌است برایش به غیرِ درد
هر سو که می‌رود به همین نقطه می‌رسد
‘ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد’

سودابه برمکی

daftaredood

دفتر دود

“آه… وقتی که تو می‌خندیدی”

و “نگو نیامدی که شاعر کنی مرا”

____________________________________

بیداریِ یه رویا
یا بازی سرابه؟
لعنت به ساعتی که رو رفتن تو خوابه
کابوس‌ باشه این‌بار چشماشو درمیارم
دس می‌کشم رو بالِشت
نه
نیستی کنارم
دور از هوات، تختم بوی جنون گرفته
قرص نجات خوردم
رویات جون گرفته
در، نیمه‌باز مونده سمت اتاق خالی
هی باز و بسته می‌شه روی گلای قالی
شب‌گنگیِ یه سایه
دنباله‌ی یه دامن
می‌چرخه رو زمین تا چشمام بسته‌تر شن
پلکای خسته‌ از من
تن/خسته از خماری
هر دو کلافه‌ایم از بغضای یادگاری

■

همه‌ی دیوونگیام یه طرف
یه طرف درد دلای شبونه‌
هیچی انقد منو پرحرف نکرد
که شکنجه‌ی سکوت این خونه

اینا آینه‌‌ن یا تو که خود منی؟
لبای منه و خنده‌های تو!
جای من راه میره
می‌رقصه
رد پا
رد پا
رد پای تو

سودابه برمکی

____________________________________

سودابه برمکی
شاعر و ترانه‌سرا
کارشناس آموزش زبان انگلیسی
متولد شهریور 1363
کتاب: دفتر دود

یخ بسته روی شانه‌ی از دست خالی‌اش
دو لوله‌ی خمیده‌ که خالی‌ست از فشنگ
نزدیک بازوی چپ او تیر می‌کشد
چیزی‌ نه مثل قلب که حجمی شبیه سنگ

خوش‌دارد از تو پرت شود سمت دیگری
بیمار نیش عقربه از پشت لحظه‌ها
زل می‌زند به ساعت روی مچش، تو هم
ثابت نگه ندار به او چشم‌هات را

باید اجازه داشته باشد نفس… نفس
از مسخِ شوکّ این‌همه خواهش رها شود
در چاهِ منجمد‌شده‌ی قرن‌ها سکوت
با هضمِ ‘ها’یِ ‘عاشقت‌هستم’ صدا شود

اصرار می‌کنی به تو نزدیک…، صبر کن
گاهی برای فاصله آغوش چاره نیست
او سعی می‌کند که فراموش…
هیچ چیز
ویران‌کننده‌ تر
از
زخمِ
دوباره
نیست

در انعکاس حافظه، آئینه‌خانه‌‌ای
از خُرده‌های خاطره تکرار می‌‌‌کند
با انهدامِ تک‌تک‌شان صد هزارتو
می‌سازد و نساخته انکار می‌‌کند

لبخند می‌زنی که ‘تو آئینه‌ی منی’
او سال‌هاست دورِ خودش تار می‌تند
از او چگونه حجمِ تو را درمیاوری؟!
شک می‌کند به خود، به تو لبخند می‌زند

وقتی تنَش پُر از عدم اعتمادهاست
چیزی نمانده‌است برایش به غیرِ درد
هر سو که می‌رود به همین نقطه می‌رسد
‘ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد’

سودابه برمکی

دفتر دود

“آه… وقتی که تو می‌خندیدی”

و “نگو نیامدی که شاعر کنی مرا”

■

همه‌ی دیوونگیام یه طرف
یه طرف درد دلای شبونه‌
هیچی انقد منو پرحرف نکرد
که شکنجه‌ی سکوت این خونه

اینا آینه‌‌ن یا تو که خود منی؟
لبای منه و خنده‌های تو!
جای من راه میره
می‌رقصه
رد پا
رد پا
رد پای تو

سودابه برمکی

شعر و صدای سودابه برمکی

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

سودابه برمکی شاعر و ترانه‌سرا کارشناس آموزش زبان انگلیسی متولد شهریور 1363 کتاب: دفتر دود

یخ بسته روی شانه‌ی از دست خالی‌اش دو لوله‌ی خمیده‌ که خالی‌ست از فشنگ نزدیک بازوی چپ او تیر می‌کشد چیزی‌ نه مثل قلب که حجمی شبیه سنگ

خوش‌دارد از تو پرت شود سمت دیگری بیمار نیش عقربه از پشت لحظه‌ها زل می‌زند به ساعت روی مچش، تو هم ثابت نگه ندار به او چشم‌هات را

باید اجازه داشته باشد نفس… نفس از مسخِ شوکّ این‌همه خواهش رها شود در چاهِ منجمد‌شده‌ی قرن‌ها سکوت با هضمِ ‘ها’یِ ‘عاشقت‌هستم’ صدا شود

اصرار می‌کنی به تو نزدیک…، صبر کن گاهی برای فاصله آغوش چاره نیست او سعی می‌کند که فراموش… هیچ چیز ویران‌کننده‌ تر از زخمِ دوباره نیست

در انعکاس حافظه، آئینه‌خانه‌‌ای از خُرده‌های خاطره تکرار می‌‌‌کند با انهدامِ تک‌تک‌شان صد هزارتو می‌سازد و نساخته انکار می‌‌کند

لبخند می‌زنی که ‘تو آئینه‌ی منی’ او سال‌هاست دورِ خودش تار می‌تند از او چگونه حجمِ تو را درمیاوری؟! شک می‌کند به خود، به تو لبخند می‌زند

وقتی تنَش پُر از عدم اعتمادهاست چیزی نمانده‌است برایش به غیرِ درد هر سو که می‌رود به همین نقطه می‌رسد ‘ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد’

سودابه برمکی

دفتر دود

“آه… وقتی که تو می‌خندیدی”

و “نگو نیامدی که شاعر کنی مرا”

■

همه‌ی دیوونگیام یه طرف یه طرف درد دلای شبونه‌ هیچی انقد منو پرحرف نکرد که شکنجه‌ی سکوت این خونه

اینا آینه‌‌ن یا تو که خود منی؟ لبای منه و خنده‌های تو! جای من راه میره می‌رقصه رد پا رد پا رد پای تو

سودابه برمکی

شعر و صدای سودابه برمکی

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برچسب ها

سودابه برمکی
شاعر و ترانه‌سرا
کارشناس آموزش زبان انگلیسی
متولد شهریور 1363
کتاب: دفتر دود

یخ بسته روی شانه‌ی از دست خالی‌اش
دو لوله‌ی خمیده‌ که خالی‌ست از فشنگ
نزدیک بازوی چپ او تیر می‌کشد
چیزی‌ نه مثل قلب که حجمی شبیه سنگ

خوش‌دارد از تو پرت شود سمت دیگری
بیمار نیش عقربه از پشت لحظه‌ها
زل می‌زند به ساعت روی مچش، تو هم
ثابت نگه ندار به او چشم‌هات را

باید اجازه داشته باشد نفس… نفس
از مسخِ شوکّ این‌همه خواهش رها شود
در چاهِ منجمد‌شده‌ی قرن‌ها سکوت
با هضمِ ‘ها’یِ ‘عاشقت‌هستم’ صدا شود

اصرار می‌کنی به تو نزدیک…، صبر کن
گاهی برای فاصله آغوش چاره نیست
او سعی می‌کند که فراموش…
هیچ چیز
ویران‌کننده‌ تر
از
زخمِ
دوباره
نیست

در انعکاس حافظه، آئینه‌خانه‌‌ای
از خُرده‌های خاطره تکرار می‌‌‌کند
با انهدامِ تک‌تک‌شان صد هزارتو
می‌سازد و نساخته انکار می‌‌کند

لبخند می‌زنی که ‘تو آئینه‌ی منی’
او سال‌هاست دورِ خودش تار می‌تند
از او چگونه حجمِ تو را درمیاوری؟!
شک می‌کند به خود، به تو لبخند می‌زند

وقتی تنَش پُر از عدم اعتمادهاست
چیزی نمانده‌است برایش به غیرِ درد
هر سو که می‌رود به همین نقطه می‌رسد
‘ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد’

همه‌ی دیوونگیام یه طرف
یه طرف درد دلای شبونه‌
هیچی انقد منو پرحرف نکرد
که شکنجه‌ی سکوت این خونه

اینا آینه‌‌ن یا تو که خود منی؟
لبای منه و خنده‌های تو!
جای من راه میره
می‌رقصه
رد پا
رد پا
رد پای تو