به صورت کلی سازها به سه دسته تقسیم می‌شوند:
پیانو ها به خاطر مکانیزم خاصی که دارند هم در دسته سازهای زهی و هم جزء دسته کوبه‌ای‌ها محسوب می‌شوند. با توضیح مختصری در مورد روش کار پیانو، دلیل این موضوع مشخص می‌شود:
در انتهای یک کلاویه (نام تخصصی کلیدهای سیاه و سفید پیانو) پیانو، چکش مخصوصی با پوشش نمد وجود دارد که با ضربه بر کلاویه، با مکانیزم خاصی به سیم برخورد کرده و با ارتعاش سیم، صدای مورد نظر تولید می‌شود.
به همین دلیل پیانوها، با توجه به نحوه تولید صدا که از طریق ارتعاش سیم دارند در دسته سازهای زهی و از نگاه دیگر، به خاطر اینکه با ضربه چکش بر سیم صدا ایجاد می کنند، در دسته سازهای کوبه‌ای قرار میگیرند.
این عملکرد پیانو شبیه به ساز سنتور (در انگلیسی Dulcimer) می‌باشد. ساز سنتور ابتدا در خاورمیانه بوجود آمد و در قرن یازدهم به اروپا راه یافت.
پیانو توسط بارتولومئو کریستوفوری (۱۷۳۱-۱۶۵۵) ایتالیایی در سال ۱۷۰۰ میلادی اختراع شد. کریستوفوری از عدم تسلط نوازندگان بر ساز هارپسیکورد ( Harpsichord-هارپسیکورد از اولین سازهای کلاویه دار بوده که به جای ضربه به سیم، با کندن سیم صدای شفاف و زنگداری ایجاد می‌کرد.) ناراضی بود و تصمیم گرفت سازی را بسازد که با کلاویه بتواند کنترل بهتری برای نوازنده داشته باشد.
پیانو، ابتدا با نام “Clavicembalo col piano e forte” (به معنای هارپسیکوردی که می تواند صداهای ملایم و بلند را بنوازد) نامگذاری شد، و بعدها به “پیـــــانو” تغییر نام داد.
با پیشرفت چشمگیر تکنولوژی کیبوردها یا ارگ‌های امروزی و توانایی تقلید صدای انواع سازها توسط بارگذاری دیجیتالی نمونه‌های ضبط شده، پیانوهای دیجیتالی با صداهای باکیفیت انواع پیانو و کلاویه‌های شبیه‌سازی شده پیانو، تولید شدند.
سیستم کلاویه پیانوهای دیجیتالی تقریبا شبیه به کلاویه ارگ‌های امروزی می‌باشد.
در زیر کلاویه‌ها قطعات لاستیکی کوچک و انعطاف پذیری وجود دارد که دارای قسمتی با جنس کربن رساناست. با ضربه بر کلاویه، کربن‌ها با ترتیب و مکانیزمی خاص بر برد الکترونیکی حساس فرود می‌آیند.
خصوصیات سطح فشار انگشت و یا نحوه نواختن، توسط مرکز پردازش تجزیه و تحلیل و با صدای موردنظر به آمپلیفایر و سپس به بلندگوها ارسال می‌شود.در بعضی از پیانوهای دیجیتالی برای شبیه‌سازی طبیعی‌تر، از کلاویه چوبی و یا کلاویه های سنگین شده با فلز استفاده می‌شود
